خدای من...

برای مــــــــــــــــــــــــــــــــادرم

دلم که برایت تنگ میشود‌
دست به دامنِ جا نمازت میشوم
چادرت هنوزم گوشهٔ اتاقم جولان میدهد
صدایِ زمزمه های شبانه ات
کمُ بیش می آید
تو در پیشم نیستی
اما خاطرت همیشه با من هست
سرِ هر صبح با خورشید
تو چگونه آدمی هستی؟
مگر میشود تورا فهمید
مردِ قصه های من حتی
زنِ زندگیه من هستی
مادرم بیا...بیا امشب
خاطرت خواب را حرامم کرده
کودکِ درونِ من امشب
از تمام کودکی هایم
طاقتش ضعیف تر گشته.....

 آسمان را به تماشا بنشینم

 و با کدام واژه عشق را معنا کنم

 بی تو

همه ی فصلها خاکستری

و همه ی ستاره ها خاموشند

کیفر شکستن دل من چند جاده غربت

و چند آسمان تنهایی است

باور کن

من هنوز هم

به قداست چشمان تو ایمان دارم مادر .

سرای دیگرت پر رونق و آباد

تو را که دیگر نمی بینم

بوسه از دست و پایت نمی چینم

صورتم نوازش دستانت را برای همیشه به خاطر دارد

سینه ام گوهر یادت را به گنجینه قلبم می سپارد

قبله قلبم همیشه سوی مزار توست

جایگاه همیشگی ام در کنار توست.

فروغش فراخی صدر است و نبودش تاری چشم

دعایش موجب خیر است و نگاهش آرامش دل

نامش لطافت روح است و یادش نوازش جان

در فراقش زندگی جان کندنی بی اختیار است

و در فقدانش زندگی خالی از ارزش

اما در نبودش

این لبخند پری مهربان است

که با نوازش فرشته ها

امید را به کلبه دلتنگی های تو ارزانی می دارد

ای مادرم......

که در نبودت دیدگانم تار

زندگانیم جان کندنی بی اختیار است

و زندگی خالی از ارزش

اما...

این لبخند پری مهربان است

که با نوازش فرشته ها

امید را به کلبه دلتنگی هایم ارزانی می دارد